Aldi berean, bakarrik jaio, bizi eta hilko garela ere esan dezakegu, gizakiok dugun bakartasun eta bakardade pertsonalaren kontzientzia kontuan hartuta. Aizkorri-Aratz parketxeko mural batean hauxe irakurri dut: Bakardadea ederra da, norbaiti kontatzeko aukera duzunean. Eta esaldi honen harira galdera sortu zait: pertsona izateak ez al du eskatzen norberaren bakardadea onez onartzea, eta honen sakoneko edertasuna bilatzea eta ezagutzea?
Bazterketa egoerak eta laguntasun faltak sortzen duen bakardadea bestelakoa da, saihestu beharrekoa, alegia, tristea: lagunik ez duen gaztearena, senarra hil zaion emakumearena, etxetik irten ezin den gaixoarena, baserrian bakarrik bizi den adinekoarena, etorkinarena, kartzelatuarena, negar egiteko sorbaldarik aurkitzen ez duenarena…
Bi aurpegi eta bi errealitate hitz beraren bueltan: ederra eta tristea, bakardadea!
