Goizeko 7ak baino lehen, ohearen erdiguneko grabitatearen erakarpena izugarria dela egiaztatzen dut egunero. Kilkir digitalaren hotsak lanerako ordua dudala esaten dit, baina gehienetan entzungor egiten diot eta maindire leun artean bilduta, azken orduko lo gozoa egiten dut. Xabier Lizardiren poesiaren hitzetan honelakoa da ohea: Neke-sendalaria, buruargitzailea, lanaren saria, amestegi guria, nahigabeen azkaia, nagien nausia…
Lotan gauden bitartean, ametsaren eta errealitatearen mugan, errenak arin-arina dantza egiten du, itsua laguntasun gabe hara eta hona ibiltzen da eta hitz-motelari hitz-jarioa dario. Beldurraren gauean, zezenaren hankapetik eta gaiztoaren sabeletik irten ezinda ere ibiltzen gara, malkarrean beherako bidea bilin-boloka egiten dugu eta maite ditugunen zorigaitzak izerdia eta negarra eragiten digu.
Ai, ama, zein ederki ezagutu eta zaintzen gaituen lau hankako amets-habiak! Eskerrik asko eta musu bat zu asmatu zintuenarentzat!
