Eta beste horrenbeste sartu dira lehen aldiz zirkuluan. Zabaldu dizkiete ateak lagun bihurtuko diren ezezagunei, ohitura berriei, barreei, negarrei, euforia egunei, egun monotonoei, ostegun luzeei, garai gogorrei, Gabonak lapurtzen dizutenaren sentimenduari… Arima eta bizipen berrien beroak astinduko ditu, eta ezinbestean eraldatu, korronteek itsasoa nola. Aurretik daukate garai bakar eta berezi bat, Katixa Agirrek bere eleberrian narratzaileari jartzen dizkion hitzetan: "Bizitzaren bertsio intentso eta hala ere amable bat".
Iraila arraroa zait aurtengoa, eta ez pandemia baten erdian gaudelako soilik. 5 urtetan lehen aldia da herritik hirirako joan-etorrien zirkuluan sartzen ez naizela. Etapa garrantzitsu bati itxi dizkiot ateak. Modu nahiko xelebrean, gainera. Astegun buruzuri batean, etxeko egongelatik amaitu behar izan dugu unibertsitateko gradua askok. Kameraren aurrean dotore, gerritik behera pijamarekin makinatxo bat, seguru asko. Inork imajina zezakeen amaieratik urruti.