Hona hemen, guraso talde horrek komunikabidetara igorritako oharra, bere osotasunean euskarara itzulita:
"Konponbide integrala, askotariko arazoak dituzten seme-alabentzat
Guraso talde bat gara, eta urteak daramatzagu arazo larri bat kudeatzen. Gure seme-alabek askotariko patologiak dituzte, eta ezinezkoa egiten zaigu hauei konponbidea ematea; batez ere, ez dugulako konponbide integralik aurkitzen. Gure semeak, adibidez, arreta-defizitaren eta hiperaktibitatearen nahasmendua (TDAH) dauka diagnostikatuta, eta, horren harira, droga kontsumoa eta adikzioa garatu ditu. Kalera irteterakoan drogak kontsumitzen dituzte, berezkoa duten hutsune hori estali nahian, eta, modu horretan, arazoa areagotu egiten dute, kalamua neurotoxiko indartsu bat baita. Arazo bakan bat zen hura konplikatzen hasten da eta gero eta ondorio larriagoak eragiten ditu. Badaude elkarte espezifikoak, arazo mota bakoitzari erantzunak emateko, baina bi arazoei erantzuna emango dien elkarterik ez dago.
Hala ere, badago hirugarren faktore bat: gure seme-alabak ez daude ondo; horietako batzuek delituak egiten dituzte, eta horren aurrean badirudi familien kontrolik ez duten gazteak direla. Honako hauek esaten dizkigute euren guraso garenoi: “Ez diezue mugarik jarri!”. Baina hori ez da egia, gure esku dagoen guztia egiten ahalegindu baikara; maitasunetik eta diziplinatik, betiere. Ez dute arrazoitzeko gaitasunik. Erabat emozionala den mundu batean mugitzen dira, eta argitasunez pentsatzea eragozten dieten blokeoak dituzte. Horien ondorioz, bulkaden bidez mugitzen dira, eta horrek asko zailtzen du gurasook kontrola izatea. Autoestimu baxua duten pertsonak dira; ez dute lorpen pertsonalik, eta horrek euren antsietatea areagotzen du epe luzera. Ezinegon hori are handiagoa da alboan dituzten gazteak euren bizitzaren jabe egiten direla ikustean, eta drogen bidez lortzen dute euren egonezinaren konponbidea. Pertsona zaurgarriak dira, eta psikoterapeuten laguntza behar dute; batez ere, lorpen txikien bitartez aurrera egin ahal izateko. Helburua da berezkoa duten gehiegizko energia hori erabiltzea euren bizitza bideratzeko. Argi eta garbi ikusten dugu gizarteak eurekiko duen gaitzespena, asaldatu egiten baitira gazte hauek norabiderik gabe ikusita. Oso zaila da hau azaltzea: delituak egiten dituzte, baina ez dira delitugileak. Delituak egiten dituzte zertarako eta zergatik jakin gabe; hori dela eta, psikoterapia eta komunitate-lanak dira konponbidea, ez kartzela. Benetan uste duzue barrote artean sartzeak libratu egingo dituela? Autoestimu baxua dutenentzako, zigorraren bidea aproposa dela uste duzue? Horren alde egiten duten epaileek egiten duten gauza bakarra da arazoa are gehiago korapilatzea.
Gure ustez, konponbidea hau da, eta horretarako lanean ari gara: administrazioak, osasun zerbitzu publikoak, gizarte zerbitzuek eta lan mundura sarbidea errazteko lan egiten duten eragileek bat egitea, arazo hau jorratu ahal izateko. Euskal Herrian badago elkarte bat, Abegia izenekoa, askotariko patologiak dituztenekin lan egiten duena, baina hamalau plaza dituzte Euskal Herri osorako.
Senideok laguntza behar dugu. Gurasoak, anai-arrebak… nekatuta eta etsita sentitzen gara. Arazoz josita dauden seme-alaba hauen inguruan oinarritzen da gure bizimodua, hurrengo okerkeria zein izango ote den zain beti… Errudun sentitzen gara, errudun izan gabe. Urteak daramatzagu konponbide bila, baina partxeak bakarrik aurkitzen ditugu. Egoerak gaindituta bizi gara, eta ez dakigu zer egin. Gure indarrak agortzen ari dira. Laguntza eraginkorra emango digun erakunderen baten zain bizi gara, amaierarik ez duen egoera honetatik irteteko.
Lagundu, mesedez. Gure seme-alabek zoriontsuak eta gizartearentzat erabilgarriak izan nahi dute, benetan. Baina badirudi, une honetan, gizarteak bizkarra ematen diela".
