Hiletetan, leku epela, leku itxia, akustika onekoa, eserita egoteko aulki luzekoa, aterpe eta guztikoa, eta dotorea da eliza. Oraingoz, ez zait egokitu hileta zibiletan elizen pareko lekurik. (Ohitura falta ere igartzen zaigu, dena esatera, ez baitugu beti asmatzen errituari dagokion kadentzia ematen. Motz gelditzen gara batzuetan, edo dantzatik kanturako tartea gehiegi luzatzen dugu). Arrasaten aterperik gabeko haize-lekua tokatu zait, propio prestatu gabea, soinu aldetik ez bereziki egokia. Gertukoak gozo eta solemnitatez agurtu nahi, eta egurrezko aulki erdi-puskatuak eta bozgorailu ito bat aurkitu.
Ea, ez dut hileta elizkizunen aldeko aldarririk egin nahi, aukeran, hustu eta kulturgune bihurtutako elizak gustatzen baitzaizkit. Elizatik gero eta urrunago daude heriotzatik gero eta gertuago dauden belaunaldiak.
Hil. Ez da hitz erosoa. Baina fede gabeok ere behar dugu solemnitate apur bat. Eta egongo ez garenerako lekugozo bat, agurtu gaitzaten.